Techniki TIG i MIG/MAG. Czym się od siebie różnią?

Nie wszystkie materiały da się połączyć w ten sam sposób. Niektóre z nich wymagają innych technik łączenia. Spawanie, mówiąc ogólnie, polega na użyciu łuku elektrycznego, w którym topi się materiał spajany i spajający. Jednak i tu można wyróżnić kilka metod, które nieco się od siebie różnią. Czym charakteryzuje się spawanie MIG/MAG i TIG?

Spawanie MIG/MAG

Różnica w technikach MIG/MAG i TIG tkwi w użyciu łuku elektrycznego. W spawaniu MIG/MAG wytwarza się on pomiędzy topliwą elektrodą (druty do spawania) i spawanym materiałem. W trakcie podawania drutu podawany jest jednocześnie gaz osłonowy, otaczający łuk i drut. To właśnie on jest kluczowy w rozróżnieniu techniki MIG od MAG. W metodzie MIG gazem osłonowym jest gaz obojętny chemicznie (zazwyczaj argon lub hel). Z kolei w metodzie MAG używany jest gaz chemicznie aktywny (np. dwutlenek węgla). Proces spawania MIG/MAG zazwyczaj ma miejsce przy łączeniu elementów ze stali niskowęglowych, kwasoodpornych, nierdzewnych oraz stopowych. Często metody te stosuje się przy pracy z aluminium i jego stopami. Metoda MIG jest popularna przy spawaniu miedzi, magnezu i innych metali nieżelaznych. Technika MAG króluje w pracy  ze stalą konstrukcyjną niestopową, niskostopową i wysokostopową. W przemyśle spawalniczym techniki MIG/MAG stanowią ponad połowę spawań.

Metoda TIG

Użycie łuku elektrycznego w metodzie TIG jest nieco inne – wytwarza go nietopliwa elektroda wolframowa w otulinie gazu obojętnego. Proces polega na stapianiu ze sobą obu materiałów. Czasami do jeziorka spawalniczego należy jednak dodać dodatkowy materiał, który jest topliwy. Spawanie metodą TIG pozwala uzyskać bardzo wysoką jakość spoiny. Podczas spawania TIG nie powstają zanieczyszczenia. Spoina jest przy tym estetyczna. Metodą TIG łączy się np. rury cienkościenne. Jest ona stosowana przy spawaniu stali nierdzewnej. Korzysta się z niej też wtedy, gdy zachodzi potrzeba spawania metali wymagających użycia neutralnego gazu ochronnego (np. tytan).